dag 4 – Tripoli – Sabratha

Ik ben echt gehaast om deze muffe kamer te verlaten.

Ik begeef me naar de 7e verdieping waar het ontbijt wordt geserveerd. Is dit een disco of een restaurant ? De xl flatscreen TV staat te loeien. Amaai !
Jean-Paul wordt bij het binnenkomen al een beetje rood. Hij zet de TV gewoon uit. Maar de ober zet de TV weer aan. Er ontspint zich een verhitte discussie. De ober zet de TV aan op een nieuwszender. Jean-Paul neemt zijn ontbijt en gaat in de lobby zitten.

Wel, als ik vroeg uit bed moet wil ik ook stilte en rust om te ontbijten.
De obers geven het op. Ze zetten zich aan een tafel met een sigaret en praten over ‘ons’. Ik begrijp geen Arabisch maar lichaamstaal vertelt heel veel.

Het ontbijt smaakt me niet en ik maak me uit de voeten. Aan de receptie betaal ik de Cola die ik gedronken heb ( minibar ) en overhandig de sleutel van mijn ‘mooie’ kamer.
Ik ben met Jean-Paul aan het praten als hij naar de receptie geroepen wordt. Bij de controle van mijn minibar is gebleken dat ik ook een fruitsap heb gedronken en …. ja hoor een Bounty heb gegeten. Lap ! Dat had ik dus verwacht ! Grrrrrrrrr !!

Jean-Paul vraagt me om te zwijgen :-). Hij zegt de receptionist : ‘ als deze dame verklaart dat ze geen … genomen heeft, dan is dat zo ! ‘. Een Libische gids, die ook Frans spreekt, bemoeit zich met het gesprek.
De koffers worden niet naar beneden gebracht en dus moet Jean-Paul zich daar gaan kwaad maken.

Intussen is ook Taha aangekomen. Ik doe hem mijn verhaal. Het gesprek gaat in het Arabisch verder. De hotelmanager komt erbij en gaat een beetje staan roepen. Ik krijg nu wel stilletjes op mijn heupen. Mijn medereizigers krijgen hun paspoort terug. Ik niet. Ik moet eerst betalen.
No way ! Ik vraag beleefd doch beslist : ‘ mon passeport, svp ‘. Geen reactie. Een 2e keer. De bus staat klaar. De bagage is ingeladen. Ik roep : ‘ mon passeport, svp ! ‘.
Met tegenzin geeft de receptionist me mijn reispas.
De dag begint goed.

De bus brengt ons naar het zeer drukke centrum van Tripoli.
We beginnen met een bezoek aan het Nationaal Museum. Dit museum herbergt een schitterende collectie antieke beelden. Ook de grote leider is aanwezig. Zijn foto, een spreuk uit het groene boekje en zijn gepantserde VW kever.
Ik heb niet zoveel zin om overal te blijven staan. Ik wandel langzaam verder. Ik heb een ‘touche’ ! Een man spreekt me aan, neemt foto’s waar ik fotografeer …. Ik blijf dan maar wat dichter bij de groep. Ik ben zeker niet bang maar ik heb er geen zin in.

Na het bezoek aan het museum gaan we naar de medina, de souq. Niet zo erg groot maar toch genoeg kleine straatjes om erin verloren te lopen. En dan is er tijd voor koffie ! Neen, geen Rombauts maar een cappuchino in een niet door toeristen overrompeld koffiehuis. Dat smaakt !
Om 12u worden we in het restaurant verwacht. Nadien loodst de buschauffeur ons weg uit het drukke Tripoli en gaan we op weg naar Sabratha.

Sabratha is een archeologische opgraving uit de Romeinse tijd, gelegen op 80 km ten westen van Tripoli. De geschiedenis van Sabratha gaat terug tot de 5e eeuw voor Christus. Na de Puniciërs beïnvloedden de Grieken het aanzien van de stad. Na een aardbeving in de 1e eeuw voor Christus werd de stad deels herbouwd. De Romeinen richtten "hun" stad op in de 1e eeuw na Christus. Onder invloed van Marcus Aurelius (161~180 AD) bloeide de stad op tot een rijk handelscentrum van ivoor en dieren uit Afrika. Na de verovering door de Arabieren in 643 raakte de stad in verval.

Sabratha ligt aan de zee en dat geeft toch een heel speciaal gevoel.
Als ik nog maar eens een foto wil nemen lopen er 2 Libische meisjes in mijn beeld. Ze denken dat ik een foto van hen wil nemen en ze poseren heel gewillig. Nadien nemen ze een foto van mij … met de GSM natuurlijk.

De belangrijkste bezienswaardigheid is het theater. Het werd in 190 gebouwd en is in gebruik geweest tot aan de aardbeving van 365. Het is indrukwekkend. Het doet me aan Efese denken. In de jaren 30 werd het gedeeltelijk gerestaureerd omdat Mussolini er een speech wilde houden. Libië was op dat ogenblik een Italiaanse kolonie.

Tussen ( ) toen ik voor de reis over Libië begon te lezen wist ik niet dat het land ooit een Italiaanse kolonie was geweest. De koloniserende machten hebben er lelijk huis gehouden en veel onschuldige slachtoffers gemaakt.

Na dit bezoek worden we overgebracht naar het Dar Tellil hotel. Een wow-ervaring !! Ik geloof best dat dit één van de mooiste hotels van Libië is. Prachtig gelegen aan het strand, mooie kamers, lekker eten … Nog !