De ingang van de parking vinden is een ander paar mouwen. We rijden '2 toertjes rond den blok'
:-))
We zijn te vroeg en in de luchthaven mag je niet roken. Als we dan toch willen binnen gaan zien we Staf. Het is een blij weerzien en een goede gelegenheid om nog een sigaretje te roken.
Aan de krantenkiosk treffen we de andere groepsleden en Geert met onze reispassen en het groepsvisum. Viviane is er ook met haar vriendin Francine.
We checken in, wat vrij vlug gaat want wie vliegt er nu naar Tripoli ? Ook aan de
paspoortcontrole en de security gaat alles heel vlot. Tja, we zijn dan ook brave
mensen.
Tijd genoeg om taxfree te shoppen en koffie ! Sloten koffie. Ik word voorbereid op
het verdere verloop van de reis. ;-)
Wow, wat een blinkend vliegtuig. Nagelnieuw met lederen zetels,
veel beenruimte, vriendelijk personeel, …. maar we vertrekken met 1 uur vertraging.
We krijgen lekker eten, gratis hoofdtelefoontjes … waarom zou een mens meer
betalen voor 1st class ?
De luchthaven van Tripoli is klein, warm en druk.
( Geen foto's ! Verboden !!! )
De toeristen/westerlingen worden gescheiden van de ‘gastarbeiders’. Wij zijn in de
minderheid. Maar in geen tijd zijn de anderen door de paspoortcontrole.
Viviane wordt voorop gestuurd met de kopij van het groepsvisum. De beambten
worden Oost-Indisch doof. Pfffffffffff ! Viviane wordt van het kastje naar de muur
gestuurd.
Uiteindelijk staan we daar met z’n tienen rond dat loketje. We praten
Frans, Engels, we vloeken, het heeft geen zin. Blijkbaar heeft men de kopij van het
visum ergens verkeerd gelegd. Zonder de nodige stempels kom je het land niet in.
Zelfs een Amerikaan raakt vlugger door de controle dan wij !
Om 18u30 staan we daar nog ! Maar om 18u30 vertrekt ook het vliegtuig naar
Benghazi. We krijgen het nu wel echt op onze heupen. Noël, een imposante
verschijning, verheft zijn stem. Ola pola ! Ineens komt het verloren document boven
water.
De ijverige beambte roept onze namen af. Hilariteit alom ! Maar hij begint te
schrijven en te stempelen. Staf en ik zijn als eersten door de controle. We haasten
ons naar de aankomsthal waar Jean-Paul ons staat op te wachten. Hij is vergezeld van
Taha, de dreamboy. Dream van Dromen, de reisorganisatie, maar euh het is een
dreamboy ;-).
Taha had onze vlucht al omgeboekt naar de volgende van 20u. Nadat we nog eens
uitgebreid gescand worden stappen we op de bus.
Na een rit van zeker 15 min. komen we opnieuw aan op dezelfde plaats. Begrijpen wie
begrijpen kan ! Opnieuw moet alles door de scan.
De bagage staat op de landingsbaan. Nadat je je bagage hebt aangewezen wordt ze op
een wagentje geladen, of eerder gegooid.
Het vliegtuig zit afgeladen vol maar de vlucht duurt maar een uurtje. De luchthaven
van Benghazi is nog kleiner dan die van Tripoli. Zonder ook maar één formaliteit
kunnen we het gebouw verlaten. Met een busje worden we naar ons hotel gebracht.
Een echte mastodont ! We gaan onmiddellijk aan tafel, drinken daarna nog koffie en
gaan dan naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten