Ik spring bijna uit mijn vel als ik om 6u word gewekt. Om 7u15 vetrekken we naar de ‘groene stad ‘ Shahrisabs en de oasestad Bukhara.
Ongeveer 80 kilometer ten zuiden van Samarkand ligt de provinciestad
Shahrisabs. Maar bussen moeten de lange weg nemen. De lange weg, euh, is dat wel een weg ???
Onderweg houden we halt aan een bijzondere markt, allesbehalve toeristisch maar wel bijzonder en authentiek. Verkopers komen van heinde en verre om hun waren te slijten. Het is zo ongeveer de grootste markt van Centraal Azië.
Jean-Paul verzekert ons dat we zouden opgaan in de massa. Ja, dat zal wel ! Ik voel me net een marsmannetje ! Wie bekijkt wie ???
De waren staan kris kras door elkaar, het brood naast de hoeden, groenten naast tapijten … Het is er ontzettend druk, modderig, overal greppels … Van honger zal je niet omkomen. Zigeunervrouwen lopen rond met brandende wierook om de slechte geesten te verdrijven.
Ik voel me redelijk onzeker, zou ik mijn fototoestel wel bovenhalen ?
Sommigen willen heel graag op de foto, anderen weigeren categoriek. Ik vraag het ook, zonder woorden. Nadien toon ik de foto, meestal tot groot jolijt van de mens op de foto. Ik zeg ‘ ragmat ’ ( dank u ) met de hand op het hart. Het gebaar wordt geapprecieerd.
Tijd om te vertrekken maar waar staat de bus ? De weg is gewoon geblokkeerd door allerlei ‘ voertuigen ‘. Dichtbij de bus zit een vrouw met een klein kindje te bedelen. Mijn hart krimpt in elkaar. Ik geef haar ongemerkt wat geld.
X-aantal km verder weer een markt ! Hier zijn we meer dan welkom. Iedereen wil op de foto. Zo fier als een gieter. Ik voel me hier veel beter dan op de grote markt. De mensen lachen hun gouden tanden bloot. Ze blijven wuiven als we vertrekken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten