dag 4 ( 2 )

Waarschijnlijk zou Shahrisabs nooit in de geschiedenisboeken terechtgekomen zijn ware het niet dat hier in 1336 één der grootste en wreedste heersers aller tijden geboren werd: Timoer Lenk. Ook hier zien we een immens standbeeld van Timoer. We bezoeken het ‘ Witte paleis ‘ en het ‘ Dar us Siadat complex ‘.

Aan de bouw van het Ak Saray werd begonnen in 1380, maar het project was zo groots dat het pas voltooid werd 25 jaar later, toen Timoer reeds overleden was. Na de verovering van Konya Urgench in 1379 liet Timoer de architecten, kunstenaars en vaklui uit de veroverde stad overbrengen naar Shahrisabs om daar te beginnen aan de constructie van een gebouw
dat de macht van het rijk moest symboliseren. Een deels bewaarde inscriptie getuigt: “ Laat zij die twijfelen aan onze macht eens goed naar onze gebouwen kijken ”.
De naam van het paleis zou niets te maken hebben met de kleur van het
gebouw, maar verwijzen naar de adellijke afkomst van Timoer.
Helaas is het grootste deel van het paleis nu verdwenen. Alleen de
reusachtige toegangspoort staat nog overeind. De poort is bijna 40 meter hoog en heeft een overspanning van meer dan 20 meter. In ‘ majolica ‘ ( majolica is de naam voor een grof en bros soort keramiek met een bont gekleurde beschildering. De naam majolica is een verbastering van het Spaanse Mallorca ), zijn er prachtige versieringen op het poortgebouw aangebracht. In Kufisch schrift staat op de oostelijke kant geschreven “ de sultan is een schaduw van Allah ”. Op de rechterkant wordt de aanzet van deze tekst herhaald, maar in grotere schrifttekens, zodat er geen plaats voldoende was om alles te schrijven en lezen we enkel: “ de sultan is een schaduw ”. Misschien probeerde de kunstenaar enkel symmetrie – verboden in de Islam – te vermijden, maar Timoer kon dit niet appreciëren en het verhaal gaat dat hij van de poort naar beneden gegooid werd.

Dar us Siadat “ huis van de afstammelingen van de profeet ” is gebouwd in 1375 toen Jehangir, de oudste en favoriete zoon van Timoer, op nauwelijks 22 jarige leeftijd bij een val van z’n paard om het leven kwam. Later werd hier nog een andere zoon van Timoer begraven en toen liet hij ook voor zichzelf een crypte maken. Hij werd echter nooit in Shakhrisabs
begraven maar wel in Samarkand. De crypte werd slechts in 1943 toevallig teruggevonden toen een spelend kind in een “put” viel.
Het enige deel van het complex dat min of meer goed bewaard bleef, is het mausoleum van Jehangir, maar de rust die van het geheel uitgaat maakt dit tot een aangename plek om te bezoeken.

Na het bezoek rijden we verder naar Bukhara. De sanitaire stops kunnen we best vergeten. Als de Oezbeken toeristen willen lokken dan zullen ze toch iets aan hun voorzieningen moeten doen. Ik vind een gat in de markt : op toeristische plaatsen kraampjes zetten met drank, koffie en een deftige WC. :-)

Ik ontvang een sms van Marijke : een busongeval in Oezbekistan met 26 doden ! Neen, wij zijn veilig en op weg naar Buhkara.

Na aankomst en het avondmaal breekt er een onweer los. Niet van de poes ! ‘ Oh, het drupt maar ‘, zegt Jean-Paul. Maar voor we in Lyab-i-hauz aankomen ( 100m van het hotel ) zijn we al doornat.