Libanon

Om 6u30 opstaan na weer weinig slaap … Om 7u3O moeten de koffers klaarstaan om in de bus geladen te worden. Ik ben vlugger klaar dan ik verwachtte. Zou ik eindelijk georganiseerd raken ? :-)


Het vertrek verloopt chaotisch. Eén echtpaar kreeg geen ‘wake up call’, van anderen is de bagage niet opgehaald, de lobby zoekt nog naar één sleutel … Maar we vertrekken op tijd.

We rijden van Damascus naar de grenspost van Masnaa. De weg ligt er beter bij dan de E4O ! Aan de grens is er een drukte van jewelste ! Alles en iedereen wordt gecontroleerd. Eerst aan de grensovergang met Syrië, daarna nog een keertje aan de Libanese kant. We mogen de bus verlaten maar het is ten strengste verboden te fotograferen. Het lijkt wel de vlucht naar Egypte. Aftandse bussen rijden volgepakt naar de grens. Het duurt toch bijna een uur voor alle formaliteiten zijn vervuld.

Hier stapt ook Marcelle, onze officiële Libanese gids, op de bus. Ze spreekt voortreffelijk Frans.

De eerste stop in Anjar ( wat ‘kruik’ betekent’ ). Heel mooi en ook heel rustig. Er zijn weinig toeristen in Libanon. De Franse overheid raadt haar onderdanen nog steeds af om naar Libanon te reizen. We zijn erg welkom.

Het is wel koud. Er vallen wat druppels en de zon duikt geregeld achter de wolken.

We rijden dan verder naar Baalbek waar we eerst gaan lunchen. Er lekker ! We zitten aan het raam op de vierde verdieping en hebben een prachtig zicht op de tempel.

Marcelle begeleidt ons naar het meest imposante heiligdom van de Romeinse wereld. De Jupitertempel was het middelpunt van het religieuze leven. Iedereen komt onder de indruk van de grootste blokken steen die ooit gebruikt zijn in de Oudheid. Sommigen wegen 8OO ton. De Dionysiustempel is één der best bewaarde in de wereld.

Ik wandel alleen het ‘heiligdom’ in, terwijl de anderen naar Marcelle staan te luisteren. Ik heb zolang van Baalbek gedroomd … ik wil bij de eerste aanblik alleen zijn. Er zijn gewoon geen woorden voor.

Bij het verlaten van het complex worden we aangeklampt door opdringerige verkopers. Ik blijf maar ‘neen’ zeggen. Ik wil geen prullaria.

Het Hezbollah is heel erg aanwezig. Ik zeg Jean-Pierre : ‘ Hier moet we toch niet bang zijn ! ‘. ‘ Ah, neen ? ‘, antwoordt hij. ‘ Het restaurant, waar we geluncht hebben, ligt één verdieping lager als het TV station van het Hezbollah !’. Oeps ! Op weg naar de bus laat ik me dan toch overhalen om een t-shirt te kopen … ja, van Hezbollah ! ;-)

We rijden terug richting Syrië, via de Bekaa vallei. Iedereen die ooit over de oorlog in Libanon gehoord heeft, kent die naam. Het is een zeer vruchtbare strook land tussen 2 bergketens. We zien veel haveloze tentenkampen. Hier wonen zigeuners die in de landbouw werken. Triest !

Ik ben zo moe dat ik niet eens merk dat we de Libanese grens passeren, zzzzzz … Aan de Syrische grens ( Al-Kaa ) wordt alles 1, 2 en 3 maal gecontroleerd. Na 35 km bereiken we Homs. Het Safir Hotel is veel mooier dan het Carlton Hotel in Damascus. We zullen hier twee dagen blijven.

Geen draadloos internet ! Het business center is wel open maar de snelle lijn is uitgevallen. Eén uur traag internet kost 375 Syrische Pond. Ik besluit mijn verslag opnieuw in Word te maken en ik hoop dat ik één van de komende dagen ofwel op het www kan in een hotel of in een internet café terechtkan.

Dag 4 van de rondreis begint om 8u3O. De hoogste tijd om mijn leven te beteren !