Palmyra 2 ( O7.O4 )

Jp’s verschijning leidt tot hilariteit. Hij draagt een mooie jellabah, een ‘theedoek’ op zijn hoofd … Alle dames willen meteen met hem op de foto :-)

De bus brengt ons naar de toegang van de site. Lokale verkopers willen ons prentkaarten, sjaals, juwelen, … verkopen, sporen ons aan om een ritje met hun dromedaris te maken … JP noemt ze plakvliegen. Hij heeft gelijk. Ze blijven de hele tijd plakken. Zucht !

We wandelen door de hoofdstraat. We bezoeken de gerestaureerde tetrapylon, het tempeltje van Baal-Shamin en een praalgraf. Midden in dit graf viel een Franse bom ( 1946 ).

Voor het theater moet er entreegeld betaald worden. Maar in Jordanië vallen er nog een aantal amfitheaters te bezichtigen zodat we dit overslaan.

Ik koop toch een tafelkleed voor € 5. Een andere verkoper biedt het voor € 3 aan. De groep wordt de hele tijd gevolgd door een jongetje van ca 5 jaar. Hij slaagt erin een aantal oudere dames zo te vertederen dat ze toch prentkaarten kopen.

JP laat zich verleiden tot een ritje op een dromedaris. De andere ‘ verhuurders ‘ volgen. Annie laat zich ompraten. Ik weiger categoriek. Na die 2 uur durende ‘ rit ‘ in Sharm el Sheih heb ik het wel gehad ;-).

De zon schijnt niet echt, dus is er geen zichtbare zonsondergang. We rijden niet naar de burcht maar keren terug naar het hotel.

In de hoofdstraat is een internetcafé. Ik heb blijkbaar settings gewijzigd gisteren en ik weet niet meer waar en welke. De baas van het café is afwezig en zijn hulpje kent er niets van. Carla is aan het ‘ praten ‘ met haar moeder en durft haar pc niet te verlaten. Er zijn nog vele wachtenden na ons. Ik vraag hulp in het Engels, Frans, Duits … Uiteindelijk is er een Libanees zo vriendelijk om me te helpen. Hij slaat mijn bestand op op een USB-stick en plaatst het op een andere pc. Yes !!!! Ik kan mailen !

Intussen ‘ gooit ‘ het hulpje een tapijtje op de grond en begint aan zijn gebed. Raar gevoel !

Carla en ik wandelen terug naar het hotel. Weer worden we naar onze nationaliteit gevraagd. Een jongetje denkt dat we Duitsers zijn. Als we niets kopen roept hij : ‘ Niks gut in Deutschland ‘. We doen alsof we hem niet horen :-).

Net op tijd voor het diner ! Ik heb eigenlijk geen honger. Wel veel dorst.

Het restaurant bevindt zich op de vijfde verdieping. JP vertelt ons 37 keer dat we ons fototoestel niet mogen vergeten bij het ontbijt. Het uitzicht moet echt de moeite waard zijn.

We’ll see ! ;-)