Wadi Rum ( 13.O4 )

Tegen onze zin verlaten we het Panorama Hotel in Petra.

Vandaag staat ons een 2 uur durende rit door de woestijn te wachten. JP dringt erop aan dat we ons goed zouden beschermen tegen de zon want het zijn open wagens.

Na een busrit van 135 km bereiken we Wadi Rum of Wadi Ram in het Arabisch.

Ik heb mijn ‘ theedoek ‘ meegenomen die ik in Egypte kocht. Frank knoopt hem op professionele wijze. Een oud ventje wil mijn hoofddoek kopen. Frank zegt : ‘ Ok, 50 $ and 2 camels and you get the wife also ‘. Hilariteit alom !

Het staat er vol aftandse pick-ups. Sommige chauffeurs lijken 80 jaar anderen net 10. Frank, Chris, Staf, JP, Viviane en ik klimmen in een wagen die al zeker 40 jaar door de woestijn rijdt.

Commotie ! Een truck rijdt tegen een pick-up en de achteruitkijkspiegel sneuvelt.
Een jonge chauffeur start zijn wagen door 2 draden met elkaar te verbinden.

Hoezo ? Een rit door de woestijn ? Er ligt asfalt ! Maar na 10 minuten bereiken we dan toch het ‘ rode ‘ zand. Warm is anders !

We stoppen om inscripties in de rotsen te bekijken. Weer verder naar een ‘ siq ‘ ( kloof ). Helemaal niet zo spectaculair als Petra maar toch mooi. Volgende halte : een echte rode duin waar je kan ‘ sand boarden ‘. De sportieven beklimmen de rots en laten zich naar beneden schuiven, rollen, tuimelen …
Er staat een ijzige wind. Het begint te druppelen.

We haasten ons naar de pick-ups. Het begint nu echt te regenen, te waaien, te hagelen … We bevriezen bijna. Gek gezicht : een rivier, een waterval in de woestijn.

Doornat en verkleumd komen we aan. We spurten naar de bus. We proberen onze natte kleren te vervangen door droge. Ik had een trui en een K-Way in de bus. Tja, die hebben me wel warm gehouden !
De chauffeur zet de airco op volle warme kracht. Klappertandend rijden we naar de plek waar we zullen lunchen.
Een open tent !!!! Merde !!!!
Zo vlug hebben we nog nooit gegeten. JP beweert dat die tenten geen regen doorlaten omdat ze van kameelhaar gemaakt zijn die de regen opzuigt. Morgen pens !!! De tent laat wel water door.
Een nieuwe spurt naar de bus.
Het hagelt, het bliksemt … de woestijn verandert in een watertapijt. Ik gun Jordanië de regen, echt wel. Maar moet dat persé vandaag ?

Nu volgt er een lange rit van 330km naar Amman via de Woestijnsnelweg. Ik dut in door de warmte en alle opgestapelde vermoeidheid van de laatste dagen.

We stoppen nog voor een kop koffie. Een winkel !!!! De meesten kopen nog wat souvenirs. Ook mijn Jordaanse Dinars zijn op.

Nog 90km naar Amman. Vandaag zijn er geen files want op vrijdag wordt er niet gewerkt.

Geen bezemkast deze keer in het Amman Days Inn maar een flat met keuken/salon, badkamer en een grote slaapkamer. Wowow !

Het is vrijdag de 13e. Ik ben niet bijgelovig. Maar het nieuws verspreidt zich dat er op de luchthaven van Zaventem gestaakt wordt. Marijke belt me op : inderdaad. Vandaag zouden er 15.000 reizigers moeten vertrekken en aankomen maar 40 veiligheidsagenten en de brandweer staken. Om 16u was er een akkoord voor de veiligheidsmensen maar niet voor de brandweer dus gaat de staking verder. Het blijft afwachten of de avondploeg om 18u aan het werk zal gaan.

Het vertrek uit Amman zal geen probleem zijn maar als de staking verdergaat zitten we vast in Istanbul.

Ik rommel nog eens in mijn koffer. Wat kan ik achterlaten ? Het is echter niet zo veel als ik gehoopt had. Pffffffff. Ze zal loodzwaar wegen. Vermits we om 1u30 vertrekken zullen we onze bagage zelf naar de bus moeten slepen.

JP had de manager van het hotel gevraagd om te waken over het lawaai in het hotel. Ik logeer op de 4e verdieping maar het is net alsof ik in de lobby zit. Veel slapen zullen we niet doen.

Tijd voor het diner ! Ik heb eigenlijk wel honger. Vanaf morgen opnieuw de riem aanhalen. :-)

Goed nieuws : de staking is voorbij. Iedereen is opgelucht.

Nog heel hard gelachen aan tafel. Het hele restaurant keek naar onze tafel. Och, men kent ons toch niet. Na morgen zie ik de meesten nooit meer terug.

De fotograaf, die foto’s nam in Wadi Rum, heeft ons toch teruggevonden. Mijn foto is wel ‘ kei neig ‘. Hij noemt mij Lawrence of Arabia. Het is een leuke herinnering.

Ik hoop dat de pas aangekomen Spanjaarden een beetje stil zijn zodat ik toch een paar uur kan slapen.

De rondreis zit erop. Veel gezien, toffe mensen leren kennen, veel gelachen …